عدالت فضایی با رویکرد تقویت شهرهای میانی

مقدمه و هدف:در بسیاری از کشورهای کمتر توسعه یافته، توزیع فضایی جمعیت نامتناسب است و تمرکز جمعیت در چند مرکز کلان شهر و بزرگ شدن یک یا چند شهر، در مقابل شمار چشمگیری از سکونتگاه‌های کوچک، دولت‌ها را با انگیزه‌های گوناگون به سیاست‌های پیشگیری از این پدیده فراخوانده است. در بیشتر این کشورها، توجه برنامه ریزان به تمرکززدایی فضایی - کالبدی جمعیت و فعالیت با هدف توازن بخشیدن به نظام سکونتگاهی، مهار رشد ناهنجار کلان شهرها، کاهش نابرابری‌های منطقه‌ای و دوگانگی شهری - روستایی به اتخاذ راهبردهای متفاوتی در زمینه توزیع جمعیت و شهرنشینی منجر شده است. یکی از مهم‌ترین راهبردهای موجود در این خصوص، توجه به تقویت شهرهایی با اندازه متوسط و حمایت از ایجاد این گونه شهرها در شبکه شهری کشور است. هدف از مطالعه حاضر، تقویت نقش بررسی توانایی‌های شهرهای میانی و کوچک در استان لرستان برای تقویت نقش آن‌ها و در نتیجه توسعه این شهرها و جلوگیری از پدیده ماکروسفالی شهر خرم آباد در سطح استان می‌باشد. روش پژوهش: پژوهش حاضر با توجه به ماهیت آن، کاربردی می‌باشد و روش پژوهش، در این مقاله به صورت توصیفی- تحلیلی می‌باشد که داده‌های آن به صورت کتابخانه ای (کتب، مقالات و اینترنت) گردآوری شده است. نتیجه گیری: به منظور جلوگیری از افزایش جمعیت در شهر خرم آباد (مرکز استان لرستان) و به تبع آن، اجتناب از پدیده گسیختگی و گستردگی کالبدی شهر، تقویت شهرهای میانی و کوچک جهت جذب جمعیت و ایجاد تعادل جمعیتی در منطقه الزامی می‌باشد